De samenwerkingsparadox

Er is een bekende quote die luidt:

Alleen ga je sneller, samen kom je verder. 

In theorie is dat zeker zo en het kan in de praktijk ook zo werken. Maar regelmatig zie ik voorbeelden van samenwerking die bestaan uit nodeloos veel overleggen, eindeloze stromen mails en prachtig geschreven stukken die in een lade belanden. Het gaat dan meer over samen elkaar bezighouden en frustreren dan over samen werken aan impact. 

Hoe kan dat toch?

Samenwerken doe je niet zomaar even. Het begint met een gedeelde visie en draagvlak. Of het nu gaat om een intern project, samenwerking tussen afdelingen of samenwerking tussen verschillende partijen/belanghebbenden. 

Er wordt gemakkelijk aangenomen dat iedereen hetzelfde doel en motivatie heeft. Daardoor blijft de samenwerking regelmatig bij veel praten en schrijven en weinig doen, met veel onnodige frustratie en kosten als gevolg. 

Dat kan beter!

Het opzetten en onderhouden van effectieve samenwerking is een vak apart. De inzet van iemand die hier kennis van heeft en dit proces begeleid betaalt zich terug in effectiviteit en impact. 

Hoe denk jij hier over? Herken je dit? Ik hoor het graag!